Δεύτερη φορά συμμετοχή στο Ironman 70.3 στη Βουλιαγμένη. Πως αλλάζει αυτός ο παράγοντας της δεύτερης συμμετοχής στον ίδιο αγώνα, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την απόδοση;

Σε συζητήσεις που έχω κάνει με άλλους αθλούμενους, κάποιοι από αυτούς χάνουν την εσωτερική παρακίνηση και μειώνεται η διάθεσή τους να υποβάλλουν ξανά το σώμα τους σε συνεχή και παρατεταμένη καταπόνηση. Σε κάποιους άλλους πάλι λειτουργεί διαφορετικά. Αποβάλλουν το άγχος και συμμετέχουν στον αγώνα με πιο καθαρό μυαλό και πιο ξεκάθαρους στόχους.

 Κάπως έτσι, νομίζω λειτούργησε και σ’ εμένα:

Την ημέρα πριν τον αγώνα κοιμήθηκα καλύτερα. Ξύπνησα χωρίς να αισθάνομαι έναν κόμπο στο στομάχι. Ετοιμάστηκα με μεγαλύτερη σιγουριά και ξεκίνησα για το σημείο εκκίνησης του αγώνα πιο ήρεμη. Όταν έφτασα στη ζώνη αλλαγής, το σημείο δηλαδή που αφήνουμε τα ποδήλατα , ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Δεν είχα την ανησυχία μήπως παραλείψω κάτι. Δεν ρωτούσα δεξιά και αριστερά πιο έμπειρους αθλητές για να διορθώσω πράγματα την τελευταία στιγμή. Αυτό μου έδωσε περισσότερο χρόνο να παρατηρήσω τον χώρο και τους 1400 αθλητές που βρίσκονταν τριγύρω μου.

Έλεγχαν τον εξοπλισμό τους, τις τσάντες για τις εναλλαγές των αθλημάτων και συμπλήρωναν αέρα στα λάστιχα του ποδηλάτου τους. Ο ήλιος δεν είχε ανατείλλει ακόμα. Ήταν όμως, όλοι σε πλήρη εγρήγορση. Όλοι αυτοι οι άνθρωποι τριγύρω μου από ηλικία 18 έως 74 χρόνων είναι άνθρωποι της δράσης. Έχουν νικήσει τη μάχη με τον καναπέ, την τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έχουν μάθει να αντιστέκονται στην πολυφαγεία και την ταχυφαγεία. Είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα να αισθάνεσαι μέρος μιας τόσο ενεργητικής ομάδας ανθρώπων.

Λίγο πριν τις 08:00 κατευθύκαμε στο σημείο εκκίνησης του αγώνα μπροστά στην θάλασσα. Ακούστηκε ο εθνικός ύμνος και ξεκίνησε ο αγώνας. Ολοκλήρωσα τα 1.9km κολύμπι σε 36:50’ δύο λεπτά πιο γρήγορα από την προηγούμενη χρονιά. Στα 90km ποδήλατο που ακολούθησε βελτίωσα τον χρόνο μου κατά έξι λεπτά και ολοκλήρωσα τη διαδρομή του ποδηλάτου σε 3:09 λεπτά. Η αλήθεια είναι πως είχα πιστέψει οτι θα κάνω ακόμα καλύτερο χρόνο στο ποδήλατο αλλά εξαιτίας κάποιων τεχνικών προβλημάτων, δεν τα κατάφερα. Παρόλ’ αυτά κατάλαβα οτι πρέπει να αυξήσω αρκετά τον όγκο των προπονήσεων μου στο ποδήλατο και αυτό θα είναι μια μεγάλη πρόκληση που θα κληθώ να αντιμετωπίσω στη νέα μου προετοιμασία,  καθώς τόσο οι επαγγελματικές όσο και οι οικογενειακές υποχρεώσεις είναι πολύ αυξημένες. Τέλος στον ημιμαραθώνιο που ακολούθησε βελτίωσα τον χρόνο μου κατά δώδεκα λεπτά και έτσι κατάφερα να τερματίσω σε 5 ώρες και 31 λεπτά, πολύ χαρούμενη και λιγότερο ταλαιπωρημένη από την προηγούμενη χρονιά.

 Επομένως, γυρίζοντας πίσω στο αρχικό μου ερώτημα αν μπορεί να διατηρηθεί ζωντανή η σπίθα και το πάθος για κάποια πράγματα στη ζωή μας που έχουν διάρκεια και επαναλαμβάνονται στο πέρασμα του χρόνου, η δική μου απάντηση είναι η εξής:

Αν είναι καθαρά δική μας επιλογή ώστε τα συναισθήματα, οι σκέψεις  και οι αποφάσεις να πηγάζουν από μέσα μας τότε είναι σαν τον έρωτα που φεύγει με το πέρασμα του χρόνου και δίνει την θέση του στην αληθινή αγάπη.

Αληθινή αγάπη για έναν τρόπο ζωής που περιλαμβάνει αθλητισμό, σωστή διατροφή και αυτοβελτίωση.

Αγάπη δηλαδή για έναν τρόπο ζωής που με κάνει καλύτερο άνθρωπο, σύζυγο, μητέρα, εργαζόμενη, πολίτη, συνάνθρωπο και εναρμονισμένο μέρος της φύσης.

Αν θέλεις να κάνεις το ίδιο, ξεκίνα σήμερα!