Πέρυσι ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα στο Ironman 70.3 στη Βουλιαγμένη. Περιέγραψα εδώ μέσα από το blog μας την προετοιμασία γι’ αυτόν τον τόσο απαιτητικό αγώνα-στόχο. Δεν μοιράστηκα όμως την εμπειρία που βίωσα και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η συμμετοχή μου σε αυτόν. Καθώς λοιπόν, έχουν μείνει μόνο λίγες ημέρες για τη διεξαγωγή του φετινού  Ironman 70.3 Vouliagmeni 2023 και το μυαλό μου γυρίζει συνεχώς γύρω από αυτό, θα ήθελα να μοιραστώ τώρα αυτήν την ξεχωριστή εμπειρία… με κίνητρο να παρακινήσω έστω και έναν άνθρωπο να θέσει έναν παρόμοιο στόχο!

Να υπενθυμίσω πως από την ημέρα που έθεσα ως στόχο την συμμετοχή μου σε αυτόν τον αγώνα ακολούθησα τα παρακάτω βήματα για την επίτευξή του:

1. Εκτύπωσα το έντυπο της συμμετοχής σε ένα χαρτί που το κοιτούσα και υπενθύμιζα στον εαυτό μου τον στόχο μου πρωί- βράδυ κάθε μέρα μέχρι την ημέρα του αγώνα.
2. Είχα πολύ μεγάλη πειθαρχία και πίεζα το σώμα μου να αποδώσει ότι καλύτερο μπορούσε την ώρα της προπόνησης.
3. Βελτίωσα την διατροφή μου και μείωσα την λήψη ζάχαρης.
4. Είχα συνέπεια και σταθερότητα στο πρόγραμμά μου.
5. Περιόρισα στο ελάχιστο το χρόνο που περνούσα στα social media, τις ταινίες και τις σειρές στο Netflix.
6. Νίκησα σκέψεις φόβου που μου έρχονταν στο μυαλό για το ποδήλατο και δικαιολογίες για την μη προπόνηση όπως κρύο, υπερβολική ζέστη, βροχή, μεγάλη κούραση κ.τ.λ.

 Έδωσα πολλά, αλλά σίγουρα πήρα περισσότερα καθ’ όλη την πορεία της προετοιμασίας μου:

1. Αυξήθηκε η αυτοεκτίμηση και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, δηλαδή ότι είμαι σε θέση να θέτω στόχους και να τους επιτυγχάνω.
2. Βελτιώθηκε η υγεία μου και η φυσική κατάσταση μου.
3. Άλλαξε η εξωτερική εικόνα του σώματός μου καθώς μειώθηκε το ποσοστό λίπους και δυνάμωσαν περισσότερο οι μυς μου.
4. Αυξήθηκε η ενέργειά μου όπως και οι φυσικές ενδορφίνες οι ορμόνες της χαράς.
5. Αποτέλεσα ισχυρό πρότυπο για τα παιδιά μου. Τα παιδιά μας υιοθετούν αυτά που κάνουμε και όχι αυτά που τους λέμε.
6. Καλλιέργησα την υπομονή, την επιμονή και την αποφασιστικότητα να μην τα παρατάω στις δυσκολίες.
7. Γνώρισα πολλούς αθλούμενους και αθλήτριες που στηρίζουμε η μια την άλλη και κάναμε κοινές προπονήσεις.
8. Ερχόμουν κάθε μέρα σε επαφή με τη φύση μέσα από το κολύμπι, το τρέξιμο στο βουνό ή το ποδήλατο και αυτή η επαφή τόνωσε την αγάπη μου για το περιβάλλον και ενίσχυσε την πνευματικότητά μου.

 Race Day!

Πριν την έναρξη του αγώνα ακούστηκε ο εθνικός μας ύμνος και η ευγνωμοσύνη που αισθάνθηκα για το γεγονός ότι αξιώθηκα να παραβρεθώ σε αυτή την αθλητική διοργάνωση ήταν απερίγραπτη.

Έκανα 5 ώρες 53 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα για να κολυμπήσω 1.9 km, να ποδηλατήσω 90km και να τρέξω 21.1km. Τερμάτισα 12^η γυναίκα στο ηλικιακό μου group και 698η στους 1800 αθλητές. Τα συναισθήματα που βίωσα καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα ήταν πολύ έντονα και μου είναι δύσκολο να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να τα περιγράψω.  Επειδή η χρονική διάρκεια του αγώνα ήταν μεγάλη και η κόπωση που αισθανόμουν αυξανόταν συνεχώς, είχα μπει στην διαδικασία να ανατροφοδοτώ το μυαλό μου με θετικές σκέψεις. Συνεχώς  υπενθύμιζα στον εαυτό μου πως όλες οι προσπάθειες, όλες οι σκληρές προπονήσεις ενός έτους έγιναν για να αποκτήσω την αντοχή και την δύναμη για να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις αυτού του αγώνα. Παρότρυνα το σώμα μου και κατεύθυνα το μυαλό μου να προσπαθήσει κι άλλο.

Σκέψεις  όπως:

– Σ’ ευχαριστώ Κατερίνα, για τη συνέπεια στις προπονήσεις που είχε σαν αποτέλεσμα να αξιωθώ να συμμετάσχω σε αυτόν τον υπέροχο αγώνα.

– Μπράβο, τα πας πολύ καλά. Συνέχισε έτσι! Σήμερα δεν χρειάζεται να κρατήσεις δυνάμεις. Δώσε το 110%, ότι έχεις και δεν έχεις! Όλα για την σημερινή μέρα γίνονταν.

– Το μετάλλιο του τερματισμού δεν θα έρθει σ’ εσένα, πρέπει να φτάσεις εσύ εκεί για να το πάρεις.

– Μπράβο σου που πειθαρχούσες στο πρωινό ξύπνημα, που έκανες ποδήλατο με βροχή, που έτρεξες στο χιόνι, όλες αυτές οι μικρές νίκες του μυαλού σε οδήγησαν στην σημερινή σου συμμετοχή στο Ironman.

Επίσης, πολύ συχνά διέκοπτα τις σκέψεις μου και τραγουδούσα από μέσα μου εμψυχωτικά τραγούδια. Μου το είχε προτείνει μια συναθλήτριά μου και πραγματικά με βοήθησε πολύ! Με τραγούδια και πολλές σκέψεις σαν τις παραπάνω έφτασα κατάκοπη αλλά τρισευτυχισμένη στην γραμμή του τερματισμού. Μου φόρεσαν το μετάλλιο της συμμετοχής στο λαιμό και ο άνδρας μου που με περίμενε με αγωνία, με σήκωσε ψηλά στην αγκαλιά του.

 Λυτρωτικά δάκρυα συσσωρευμένης συναισθηματικής φόρτισης άρχισαν να κυλούν στo πρόσωπό μου μου και σιγά-σιγά έγιναν ένα γοερό κλάμα που κράτησε για ώρα. Έκλαιγα από ανείπωτη χαρά, σχεδόν τόση, όση είχα αισθανθεί όταν πρώτο αντίκρυσα τα παιδιά μου και κατάλαβα πως για όσα χρόνια ζω και όσο μπορώ να περπατώ…θα συμμετέχω σ’ αυτόν τον αγώνα, το Ironman.