Το τρέξιμο το ξεκίνησα, όπως και πολλοί άλλοι μαζί μ’ εμένα, στην πρώτη καραντίνα. Ήταν η μόνη εναλλακτική επιλογή επιλογή άθλησης, αφού οι πισίνες ήταν κλειστές και δεν είχα ποδήλατο. Το βαριόμουν πολύ. Με κούραζε αφάνταστα. Ένιωθα ότι έκανα τεράστια αγγαρεία! Η έκφραση του προσώπου και η στάση του σώματός μου την ώρα που έτρεχα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από αστεία έως οριακά αξιολύπητη. Έτρεχα στον πεζόδρομο που υπάρχει απέναντι από το σπίτι μου. Όμως δεν αποθαρρύνθηκα, συνέχισα να προσπαθώ και σιγά σιγά άρχισα να βελτιώνομαι. Με τον καιρό, ένιωθα όλο και καλύτερα. Άρχισα επιπλέον, να εστιάζω και σε άλλα θετικά όπως το να παρατηρώ τη φύση, να κοιτάζω τον ουρανό, να μυρίζω τα λουλούδια και να ακούω τα πουλιά. Ξέφευγα από την κλεισούρα του διαμερίσματος, τα προβλήματα και το μυαλό μου γέμιζε με όμορφες εικόνες.
Ταυτόχρονα επίσης, άρχισα να καταφέρνω να τρέχω 5km χωρίς να καταρρέω. Άρχισα να επενδύω σε δρομικό εξοπλισμό. Ακουστικά, παπούτσια και ρούχα τρεξίματος. Άρχισα να “μοιάζω” με δρομέα. Αισθανόμουν υπερήφανη που οι περισσότεροι στον πεζόδρομο περπατούσαν, ενώ εγώ έτρεχα. Επέστρεφα στο σπίτι, περιέγραφα στον άνδρα μου την προπόνηση και περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω το ”μπράβο” του που κατάφερα και έτρεξα ξανά άλλα 5km. Στο σώμα μου επίσης, άρχισαν να γίνονται εντυπωσιακές προσαρμογές.
Όταν έγινε η άρση των περιοριστικών μέτρων της καραντίνας, σταμάτησα να τρέχω και άρχισα να κολυμπάω ξανά. Το κολύμπι, ξεκάθαρα, ήταν η πρώτη μου επιλογή και στον λίγο διαθέσιμο χρόνο που είχα, προτιμούσα να κάνω αυτό που αγαπούσα. Δυστυχώς όμως, αντιμετώπισα ένα σοβαρό τραυματισμό στον ώμο και βρέθηκα ξανά εκτός πισίνας. Έτσι, το τρέξιμο μπήκε ξανά στη ζωή μου και νομίζω πως δεν θα το ξανασταματήσω ποτέ πια.
Ο άνδρας μου είχε διαβάσει το βιβλίο του Γιάννη Βαφειάδη “Προπόνηση Αντοχής Μεγάλων Αποστάσεων”. Εκεί υπάρχουν προγράμματα προπονήσεων με βάση τους στόχους του κάθε δρομέα. Όμως, οι προπονήσεις ξεκινούσαν από το επίπεδο ενός δρομέα που διανύει σε 25 λεπτά τα 5Km. Έτσι, έθεσα τον πρώτο μου μικρό στόχο, να τρέχω όσο πιο συχνά μπορώ για να φτάσω να κάνω τα 5km σε 25 λεπτά. Μετά την επίτευξη του πρώτου μου στόχου, άρχισα να εφαρμόζω το πρόγραμμα προπόνησης του βιβλίου. Σιγά σιγά, και με την βοήθεια πλέον του προπονητή μου Γιάννη Βαφειάδη, άρχισα να συμμετέχω σε αγώνες ερασιτεχνών δρομέων στην αρχή σε απόσταση 5km, μετά στα 10Km και σιγά-σιγά σε ημιμαραθωνίους. Πήρα κάποιες καλές θέσεις στην ηλικιακή μου κατηγορία, βελτιώθηκε το σώμα μου και η αυτοπεποίθησή μου. Αισθάνομαι το σώμα μου ζωντανό, σφριγηλό, ενεργοποιημένο και σαν φυσική συνέπεια όλων αυτών βιώνω μια συνολική κατάσταση ευεξίας.
Άρα, με σταθερότητα στις προπονήσεις, συνέπεια και πάθος οραματίζομαι να ανταπεξέλθω στο στόχο μου μετά το κολύμπι και το ποδήλατο να τρέξω σε ένα καλό χρόνο τα 21.1 Km του Ironman 70.3 που θα πραγματοποιηθεί στην περιοχή της Βουλιαγμένης φέτος τον Οκτώβριο!
