Όταν συμπλήρωσα την εγγραφή μου στο Ironman 70.3 Βουλιαγμένης δεν είχα ποδήλατο. Είχα μάλιστα να κάνω ποδήλατο από τότε που ήμουν μικρή. Η εγγραφή με ώθησε σε δράση καθώς δεν είχα περιθώρια αναβολής. Όσο πιο γρήγορα αγόραζα ποδήλατο, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκινούσα τις προπονήσεις μου σε αυτό. Έτσι, δεσμεύτηκα μέσα από την εγγραφή μου να κινητοποιηθώ και να κάνω το θέλω μου, ΠΡΑΞΗ. Δεν είχα κανενός είδους εξοπλισμό σχετικό με την ποδηλασία και δεν γνώριζα τι χρειαζόμουν. Επίσης, η έλλειψη γνώσης και εμπειρίας γύρω από το άθλημα δεν με βοηθούσε να κάνω σωστές επιλογές. Έπρεπε να φανώ ψύχραιμη και να κάνω υπομονή. Κάθε αρχή και δύσκολη.
Άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο πληροφορίες για ποδήλατα, να διαβάζω κριτικές και μπερδεύτηκα τελείως! Ξεκίνησα να παίρνω τηλέφωνα σε καταστήματα που πουλούσαν ποδήλατα και να περιγράφω τι θέλω να κάνω για να μου προτείνουν τι ποδήλατο πρέπει να αγοράσω. Κάθε τηλέφωνο και μια άλλη επιλογή. Κάθε κατάστημα ανάλογα με το απόθεμα του και τις μάρκες που εμπορευόταν, μια διαφορετική πρόταση. Είχα μπερδευτεί τελείως. Βρέθηκα σε αδιέξοδο. Σκέφτηκα να ζητήσω τη βοήθεια από ένα πολύ καλό ποδηλάτη που γνώριζα, καθώς συνεργαζόμασταν επαγγελματικά στο eshop, τον Κωνσταντίνο Γεράκη. Με πολύ προθυμία μου εξήγησε διάφορα πράγματα και με βοήθησε να κάνω τη σωστή επιλογή ποδηλάτου. Πάρα πολύ σημαντικό είναι το σωστό μέγεθος ποδηλάτου και γι’ αυτό με παρέπεμψε σε κατάστημα που έκανε μετρήσεις του μήκους του ποδιού, ώστε να καταλήξω σε σωστό μέγεθος σκελετού για να μην έχω τραυματισμούς. Στην αγορά υπάρχουν πολλές ελλείψεις και κυρίως σε ποδήλατα με μικρό σκελετό. Έτσι, έπρεπε να περιμένω δυο μήνες μέχρι να το παραλάβω.
Την ημέρα που έφερα το ποδήλατο στο σπίτι, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.
Το έβαλα μέσα στο σαλόνι γιατί ήθελα να το κοιτάζω συνέχεια. Ο γατούλης που έχουμε στο σπίτι μας όμως, είχε μεγάλη περιέργεια για το απόκτημα μου! Δεν περιορίστηκε μόνο στο να το κοιτάζει, άρχισε να το δαγκώνει, οπότε το ποδήλατο κατέβηκε στην αποθήκη και τα σχέδιά μου να αποκτήσω προπονητήριο εντός του σπιτιού, ματαιώθηκαν. Άρα που αρχίζω τις προπονήσεις; Στο δρόμο;
Οι εσωτερικές συγκρούσεις ξεκίνησαν. Πρέπει να κάνω ποδήλατο στο δρόμο για να προετοιμαστώ για το Ironman αλλά φοβάμαι να κυκλοφορήσω στους δρόμους με ποδήλατο. Φοβάμαι τις μηχανές και το ποδήλατο, μου θυμίζει κάτι παρόμοιο, χωρίς καθρέφτες και κόρνα!
Δεν μπορεί, θα υπάρχουν ασφαλείς χώροι για ποδήλατο, εγώ δεν τους γνωρίζω γιατί δεν τους είχα χρειαστεί μέχρι τώρα. Κι όμως, είναι απίστευτο και δυστυχώς αληθινό! Κατάλληλα μέρη για προπόνηση είναι μόνο το κωπηλατοδρόμιο που βρίσκεται στο Μαραθώνα και κάποιες κορυφές βουνών όπως ο λαγός στη Βούλα, η τεσσάρα στην Υμηττό και η Πάρνηθα. Κάθε προπόνηση και ένα μικρό ταξίδι. Γίνεται να μην υπάρχουν ασφαλείς χώροι στην Αθήνα να ποδηλατίσεις; Έχω τρία παιδιά και δεν έχω εμπειρία στο ποδήλατο. Πως να πάρω το ρίσκο και να βγώ στους δρόμους τόσο άπειρη που είμαι;
Με τον άνδρα μου να με ακολουθεί με το αυτοκίνητο και τον Κωνσταντίνο δίπλα μου, έκανα τις πρώτες μου διαδρομές στο δρόμο. Επειδή όμως, θεωρώ ότι υπάρχει αντικειμενικός κίνδυνος και όχι μόνο φόβος, έχω προσαρμόσει τις βασικές μου προπονήσεις να τις κάνω στο κωπηλατοδρόμιο και το βουνό.
Τυχαία από ένα post στο facebook βρήκα μια υπέροχη ομάδα γυναικών τις athleTRIes, που οργανώθηκε με στόχο να καθοδηγεί, ενημερώνει και εμψυχώνει κάθε γυναίκα που θέλει να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.
Οργανώνουν ομαδικές προπονήσεις και είναι για μένα μια ώθηση να μπορέσω να ξεπεράσω το φόβο μου και να κάνω ποδήλατο στο δρόμο. Ξέρω ότι είμαι πολύ καινούρια στο άθλημα και θέλει πολύ υπομονή για να εξελιχθώ. Προσπαθώ να συνηθίσω τα κουμπωτά παπούτσια, χάνω την ισορροπία μου και πέφτω. Σηκώνομαι όμως και συνεχίζω γιατί σκέφτομαι το στόχο μου και πως κάθε ώρα που περνώ πάνω στο ποδήλατο, με φέρνει πιο κοντά σε αυτόν.
Δεν προσδοκώ να κάνω κάποιον εντυπωσιακό χρόνο, η συμμετοχή και μόνο αποτελεί πολύ μεγάλη ικανοποίηση και χαρά για μένα!
