Μία Πέμπτη που για κάποιους μπορεί να ήταν συνηθισμένη, για κάποιους άλλους όχι, καθώς μιλάμε για τις 14 Φεβρουαρίου ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, συναντήσαμε τον ταλαντούχο Θανάση Τσαλταμπάση στο θέατρο Κιβωτός! Κάτι λοιπόν που αποδεικνύει ξανά και ξανά πως η δουλειά του ηθοποιού δεν γνωρίζει από ιδιαίτερες ημέρες, για έναν καλλιτέχνη η κάθε ημέρα είναι ιδιαίτερη!
Συνεπής στην ώρα του μας υποδέχτηκε με το χαμόγελο, και παρότι τον καθυστερήσαμε αρκετά από την προετοιμασία της βραδινής του παράστασης, συνέχισε με την ευγένεια που τον διακρίνει (και στην τέχνη αλλά και στη ζωή) μέχρι να ολοκληρωθεί η δουλειά μας!
Η κουβέντα μαζί του απολαυστική, και παρότι ξεκίνησα με γνώμονα ότι πρόκειται να αποτυπωθεί γραπτώς για το blog μας, ο Θανάσης μου έδωσε την αφορμή, και τη συγκατάθεση βέβαια να βιντεοσκοπήσουμε αυτή τη συζήτηση παρά τη “δημοσιογραφική” μου απειρία. Είναι ένας άνθρωπος που με μεγάλη χαρά μπορείς να συζητήσεις μαζί του ουσιώδη πράγματα με τον πιο απλό και φιλικό τρόπο, χωρίς σνομπισμούς και φιλαρέσκειες, όπως συχνά συναντάς από συναδέλφους σε αυτό το χώρο. Και αυτό γιατί παρά την αναγνώριση και την επιτυχημένη του πορεία χρόνια τώρα, ο Θανάσης έχει κρατήσει ζωντανές τις αξίες του ως άνθρωπος, αλλά όπως θα πει και ο ίδιος μέσα στη συνέντευξη του, έχει καταφέρει να διατηρήσει ζωντανό αυτό τον “ρομαντισμό” και τον “αυθορμητισμό” με τον οποίο έβλεπε και θα βλέπει πάντα τη δουλειά του αλλά και την τέχνη… συνεπώς και τη ζωή!
“Συμμορία των Πέντε” λοιπόν! Για πες μας δύο λόγια για την παράσταση.
Καταρχήν είσαστε εδώ στο δεύτερο σπίτι μου, στο θέατρο Κιβωτός, στο οποίο περνάω πολλές ώρες κάθε μέρα! Η “Συμμορία των Πέντε” λοιπόν είχε ξεκινήσει ως ταινία το 1955 με τον Άλεκ Γκίνες και τον Πίτερ Σέλερς στα πολύ πρώτα του, έγινε ένα ριμέικ το 2004 από τους αδελφούς Κοέν με τον Τομ Χανκς, και από το 2011 παίζεται παγκοσμίως και ως παράσταση, έχει διασκευαστεί δηλαδή ειδικά για το θέατρο. Στην Ελλάδα παίζεται πρώτη φορά, σε διασκευή του μετρ κατά την άποψη μου Θοδωρή Πετρόπουλου, και νομίζω ότι έχει γίνει μία εξαιρετική δουλειά φυσικά σε συνδυασμό με τον σκηνοθέτη μας τον Γιάννη Κακλέα, ο οποίος δεν χρειάζεται συστάσεις στο θεατρόφιλο κοινό! Έχει κάνει μία καταπληκτική δουλειά, από όλες τις πλευρές, κυρίως με εμάς τους ηθοποιούς γιατί το θέατρο είναι οι ηθοποιοί, αλλά και με όλους τους υπόλοιπους συντελεστές, τα κοστούμια, τα σκηνικά, τη μουσική! Πρόκειται για μία καλοκουρδισμένη παράσταση, μία κωμωδία πολύ ιδιαίτερη με δικό της στυλ. Μία μαύρη κωμωδία με ανατροπές και υπόθεση που παρακολουθεί με ενδιαφέρον ο θεατής, με μία ποιότητα και φινέτσα που δεν τη βρίσκεις εύκολα στις κωμωδίες, τουλάχιστον με τον τρόπο που γίνονται πολλές φορές στη χώρα μας.
Πρώτη συνεργασία με τον κ. Κακλέα! Τι έχεις αποκομίσει από αυτή την δουλειά;
Πρώτη ναι! Ήθελα πολύ κάποια στιγμή να χτυπήσει το τηλέφωνο για μία συνεργασία με τον κ. Κακλέα. Έχω αποκομίσει πολλά και σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός. Είναι για εμένα ζητούμενο κάθε παράσταση να με προχωράει τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά, αν όχι και περισσότερα. Όταν είσαι με έναν τέτοιο θεατράνθρωπο δύο μήνες στις πρόβες, που έχει όλη αυτή την ιστορία στην πλάτη του θεατρικά, νιώθεις ότι έχεις πάρει πολλά όπλα στη φαρέτρα σου! Τώρα να τα συγκεκριμενοποιήσω δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος, όμως με έχει πάει πολύ μπροστά αυτή η συνεργασία.
Έχεις και εξαιρετικούς συνεργάτες επί σκηνής!
Ακριβώς! Οι συνεργοί μου είναι ο Κώστας Αποστολάκης, ο Γιάννης Μποσταντζόγλου, ο Κώστας Φλωκατούλας, ο Στέλιος Ιακωβίδης, στο ρόλο της ιδιαίτερης αυτής κυρίας είναι η Αγορίτσα Οικονόμου, και ο Στέλιος Πέτσος στο ρόλο του αστυνομικού και όχι μόνο.
Τώρα να σε πάω κάπου αλλού, να σε πάω στην ταινία! Περιμένοντας τη νονά! Νίκος Ζαπατίνας…
Αγαπημένος και αυτός!
Να σου πω πως είδα την ταινία, σε μία αίθουσα κατάμεστη, όπου ο κόσμος δεν σταματούσε να γελάει, και φύγαμε όλοι με ένα συναίσθημα πολύ όμορφο και πολύ γλυκό!
Κοίτα η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει πολύ καλά λόγια για την ταινία. Επίσης πήγα αρκετές φορές κρυφά πίσω και καθόμουν, οπότε έβλεπα αυτές τις αντιδράσεις χωρίς να με έχουνε προσέξει, διότι δεν θέλω να με βλέπουν και να αντιδρούν επειδή απλά είμαι εκεί. Οπότε το τσέκαρα, και θεωρώ και εγώ πως ήταν μία πολύ ωραία δουλειά. Το είχα καταλάβει από την αρχή, και ειδικά όταν ξεκινήσαμε τα πρώτα γυρίσματα κατάλαβα ότι καλό θα συμβεί. Πιστεύω ότι είναι μία ταινία που θα κρατήσει στα χρόνια γιατί δεν έχει να κάνει με την επικαιρότητα, αλλά καταπιάνεται με ένα σπουδαίο θέμα αυτό της φιλίας, που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Νομίζω ότι στην ταινία δίνεται με πολύ ωραίο τρόπο, και επίσης η χημεία του Λευτέρη με εμένα ήταν πολύ καλή, είναι σαν να είμαστε φίλοι παιδιόθεν.
Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω, είσαστε πραγματικά ή είναι απλά τόσο καλή η χημεία σας;
Γνωριζόμαστε από το “Πίσω στο σπίτι” και από το “Daddy Cool”, είμαστε φίλοι μέσω της δουλειάς, αλλά φίλοι με την έννοια να βρισκόμαστε στην καθημερινότητα μας όχι. Έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση, άριστη, φυσικά δεν σημαίνει πως η χημεία δύο ηθοποιών θα έβγαινε είτε στη σκηνή είτε στο πανί επειδή είναι καλή και η έξω χημεία. Έχει συμβεί και το ανάποδο και δεν μου φαίνεται παράξενο. Είναι μία ταινία που την χάρηκα λοιπόν! Παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους, θα βγει και στην τηλεόραση σύντομα.
Με το Νίκο Ζαπατίνα έχετε ξανασυνεργαστεί…
Έχουμε συνεργαστεί, και στην ταινία τον “Ηλία του 16ου” και στη σειρά “Daddy Cool” αλλά και στο “Λάκη το γλυκούλι” παλαιότερα. Είναι κινηματογραφιστής εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τον εκτιμώ απεριόριστα, είναι ένας πράος άνθρωπος που ζει και αναπνέει για τη δουλειά του. Έκανε πολύ μεγάλη προετοιμασία για αυτή τη δουλειά, γύρω στον ένα χρόνο ταξίδευε συνέχεια στη Νάξο να βρει τα σημεία, να βρει τους κατάλληλους ανθρώπους, αλλά και με όλους τους συντελεστές έγινε πολύ καλή δουλειά. Για τα δεδομένα της Ελλάδας και έτσι όπως έχω ζήσει το να γίνεται μία ταινία, ήταν μία άρτια παραγωγή. Τώρα εντάξει είμαστε σε μία χώρα, που όσο καλά και αν είναι τα πράγματα δυστυχώς φτάνουν μέχρι ενός σημείου. Γιατί και ο κινηματογράφος για να γίνει χρειάζονται χρήματα. Θέατρο ας πούμε μπορεί να γίνει, και εδώ αν μαζευτούμε τρεις ηθοποιοί και το θέλουμε κάτι μπορεί να παίξουμε, να μαζευτεί ένα κοινό να μας δει. Για τον κινηματογράφο πρέπει να έχεις τις μηχανές, το διευθυντή φωτογραφίας, το make up, τα κοστούμια και πολύ ακόμη κόσμο, τη διαφήμιση… όλο αυτό σημαίνει λεφτά…και τα λεφτά στην Ελλάδα είναι δύσκολα, οπότε εκ τω πραγμάτων πορευόμαστε με αυτά που έχουμε και κάνουμε ότι καλύτερο. Και νομίζω ότι κάναμε το καλύτερο!
Απόσπασμα από τη βιντεοσκόπηση/ part 1:
Πιστεύεις ότι επιλέγονται δουλειές που θα αποφέρουν κέρδος ή υπάρχει και το ρίσκο;
Πολύ θα θέλαμε οι καλλιτέχνες να ρισκάρουμε πράγματα, αλλά επειδή οι διανομείς και οι παραγωγοί δεν θέλουν να πάρουν τόσο μεγάλο ρίσκο, που κατά τη γνώμη μου αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα…. γιατί και το μη ρίσκο, ρίσκο είναι. Όταν νομίζουμε ότι πάμε με την πεπατημένη δε σημαίνει ότι είναι η συνταγή της επιτυχίας. Οι παραγωγοί φυσικά θέλουν να πάρουν πίσω τα χρήματα τους, γιατί αλλιώς με μία ταινία μπορεί πολύ εύκολα να καταστραφεί ένας άνθρωπος. Γιατί για να γίνει μία απλή ελληνική ταινία, χρειάζεται τουλάχιστον μισό εκατομμύριο, όσο παράξενο και αν ακούγεται. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι μπορεί να λατρεύουν τον κινηματογράφο, να είναι πάμπλουτοι και να θέλουν απλά να επενδύσουν.
Μια και μιλάμε για κινηματογράφο… να σε πάω στο Γιώργο Λάνθιμο και τις υποψηφιότητες που έχει. Έχεις δει την ταινία;
Δεν την έχω δει.
Δεν έχει καιρό που βγήκε στους κινηματογράφους. Πως σου ακούγεται όλο αυτό; Ειδικά για έναν άνθρωπο που είχε επικριτές στην Ελλάδα για ένα διάστημα, και σε μια τέτοια επιτυχία όλοι να τον προσκυνούν.
Δυστυχώς μου ακούγεται λογικό, η κατσίκα του γείτονα θα ισχύει πάντα στην χώρα μας… εύχομαι να μην ίσχυε, αλλά δυστυχώς… έχουμε μεγαλώσει με το “αν δεν έχουμε μία καλή κατσίκα εμείς, να μην έχει ούτε ο γείτονας”. Έτσι συμβαίνει και στο σινεμά, και στο θέατρο και παντού. Οι άνθρωποι όμως που αξίζουν, που παλεύουν, και που εντάξει χρειάζεται και λίγο τύχη στα πράγματα….όπως μπορεί να οριστεί η τύχη γιατί επίσης δεν πολύ πιστεύω στην τύχη, πιστεύω στις συγκυρίες πιο πολύ… οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν θα αναδειχθούν. Αυτό συνέβη και με το Λάνθιμο αλλά και με πολλούς ανθρώπους που το αξίζουν.Δυστυχώς όμως πολλές φορές και με ανθρώπους που αξίζουν δε συμβαίνει αυτό…
…Τι φταίει εκεί; Είναι όλες οι συγκυρίες, είναι λάθος επιλογές;
Η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, νομίζω πως για κάθε περίπτωση πρέπει να αναλύσεις το γιατί συμβαίνει αυτό σε αυτόν, το άλλο στον άλλο και να δεις αναλυτικά τι έκανε. Νομίζω το να γενικεύσουμε τα πράγματα δεν είναι σωστό. Πάντως στην περίπτωση του Λάνθιμου το σίγουρο είναι ότι χαίρομαι με αυτό που συμβαίνει, είναι αξιέπαινο!
Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα ισχύει αυτό που λένε, διώχνει τα παιδιά της; Ένας καλλιτέχνης είναι πολύ πιο δύσκολο εδώ να αναγνωριστεί;
Βέβαια είναι, είναι μικρή η αγορά, και εκ των πραγμάτων είναι δύσκολο να πείσεις ανθρώπους αν έχεις μεγάλα και ωραία όνειρα! Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις ανθρώπους γιατί και αυτοί από τη μεριά τους, φοβούνται μήπως επενδύσουν και δεν τους επιστραφούν τα χρήματα. Επίσης δυσκολεύονται να πιστέψουν κάποιον στο ξεκίνημα του και θέλουν έτοιμο υλικό, αλλά πρέπει και ο άλλος κάπως να ξεκινήσει. Είναι ένα πράγμα μπλεγμένο εδώ, γι’ αυτό λέω και λίγη η τύχη λίγο οι συγκυρίες, ώστε να αναδειχθεί αυτός που αξίζει να αναδειχθεί. Θέλω να πιστεύω πως αυτός που αξίζει έρχεται κάποια στιγμή η ώρα του!
Απόσπασμα από τη βιντεοσκόπηση/ part 2:
Έχοντας εμπειρία και ως σκηνοθέτης και ως παραγωγός στο “Πέμπτη και 12”, θα έκανες ξανά κάτι τέτοιο; Μία δική σου ταινία;
Δική μου ταινία όχι απλά θα έκανα, είμαι ήδη έτοιμος, και είμαι σε πολύ καλό δρόμο! Δυστυχώς δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμο. Έχω γράψει μία ταινία που την ήθελα πολύ, την πιστεύω πάρα πολύ και την κινώ, κάποια στιγμή θα βρει το δρόμο της. Αλλά…για να μπω στην παραγωγή δεν το νομίζω. Όπως και στην πρώτη μου εμπειρία το “Πέμπτη και 12” όσο και αν ήμουν δοσμένος καλλιτεχνικά σε αυτό που έκανα, υπήρξαν και άλλα καρπούζια στις μασχάλες. Έπρεπε να ελέγχω και άλλα πράγματα. Αυτό θεωρώ ότι μου στερεί την απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Θα προτιμούσα να υπάρχουν άνθρωποι που θα με βοηθήσουν σε αυτό το κομμάτι και να μην το αναλάβω εγώ. Αν και μου άρεσε πολύ η διαδικασία της παραγωγής, αλλά θα ίσως θα το σκεφτόμουν αν δεν έπαιζα. Αυτό πάλι θα μου στερούσε και το κομμάτι της υποκριτικής το οποίο είναι η ζωή μου και δεν θα το άφηνα, οπότε καταλήγω τελικά ότι “μάλλον” δεν με ενδιαφέρει η παραγωγή.
Για τις μικρές ομάδες που κάνουν θέατρο τι έχεις να πεις; Που προσπαθούν, παλεύουν…
Και πάλι χωρίς να το γενικεύσω, σε πολλές περιπτώσεις είναι ωραίο και αξιέπαινο και σε πολλές περιπτώσεις είναι αχρείαστο. Όλα αυτά κατά περίπτωση. Νομίζω ότι τα πράγματα γενικότερα κινδυνεύουν από τον ίδιο τους τον εαυτό, τι εννοώ… πάντα ας πούμε, η δημοκρατία κινδυνεύει από την πολύ δημοκρατία, η πίστη κινδυνεύει από την πολύ θρησκεία, το θέατρο μπορεί να κινδυνεύει από το πολύ θέατρο, όπως το καταλαβαίνει ο καθένας, ξαναλέω βέβαια ότι ισχύει κατά περίπτωση. Δε θεωρώ ότι είναι και ωραίο απλά για να υπάρξουμε να κάνουμε μία δουλειά, όπου να ‘ναι, όπως να ΄ναι, με ότι συνθήκες να ‘ναι. Το καταλαβαίνω, έχω υπάρξει σε αυτή τη θέση και ξέρω πόσο καίγομαι για τη δουλειά μου, ακόμη και σε αυτήν τη σχετικά προνομιακή θέση που είμαι τώρα που με πολύ κόπο έχει έρθει, και ποτέ δεν νιώθω ασφάλεια ή ότι θα συνεχιστεί να είναι έτσι. Καταλαβαίνω λοιπόν αυτούς που ξεκινάνε και καίγονται, όμως πρέπει να σκεφτούν λίγο πιο λογικά, πιο συνετά και να πορευτούν. Δεν είναι η λύση πάντα πάμε να παίξουμε όπου να ‘ναι, με όποιον παραγωγό να ‘ναι, με όποιον ηθοποιό να ‘ναι.
Πως σου φαίνονται τα τηλεοπτικά πράγματα φέτος; Παρακολουθείς τηλεόραση;
Παρακολουθώ ναι. Κοίταξε, η τηλεόραση συμβαδίζει συνήθως με την εποχή και την κοινωνία. Υπάρχουν 5-6 μεγάλα κανάλια που παίζουν 24 ώρες τη μέρα πρόγραμμα, σε αυτό το πρόγραμμα υπάρχουν διάφορα, έχει τύχει πράγματα να μου αρέσουν αρκετά, άλλα να μου είναι τελείως αδιάφορα, έχει τύχει να δω πράγματα και να λέω γιατί υπάρχουν, μετά σκέφτομαι ότι η τηλεόραση είναι κάτι άλλο….είναι μία συντροφιά σε κάθε σπίτι. Το θέμα είναι ότι αυτή η συντροφιά με τι ποιότητα δίνεται, γιατί δεν πρέπει να την παραβλέπουμε και την ποιότητα. Έχουμε μάθει να λέμε εντάξει, τηλεόραση είναι. Δεν υπάρχουν χρήματα, αλλά να γίνει και παραγωγή, να βγάλει και αυτός ο κόσμος χρήματα, να ζήσουν και αυτοί, ναι δεν μπορώ να πω να μην ζήσουν…αλλά…
Έχει γίνει λίγο ευτελές το περιεχόμενο;
Σε πολλά πράγματα. Επίσης έχει γίνει το κυνήγι της ατάκας, το κυνήγι του αστείου, πρέπει οπωσδήποτε μέσα στο λεπτό να πούμε και τρία αστεία, πρέπει να είμαστε ευχάριστοι. Δε βλέπω και πολλά προϊόντα τηλεοπτικά που να έχουν μία αλήθεια ανθρώπινη, όπως είναι και η καθημερινή αλήθεια των Ελλήνων που έχει μέσα και τη στεναχώρια, και τη γλύκα και την αγάπη, και όλα. Αισθάνομαι πως δεν παίρνουν ρίσκο αυτοί που πρέπει να πάρουν, γιατί όπως είπαμε πριν, θεωρούν ότι το στανταράκι που θα τους φέρει νούμερα είναι αυτό, άρα ας μην το αλλάξουμε για δέκα χρόνια. Και αφού στα δέκα χρόνια καταλάβουμε ότι δεν μας δίνει, θα περάσουμε στο επόμενο που θα γίνει στανταράκι άλλα δέκα χρόνια, εντάξει αυτό δεν μου αρέσει.
Πιστεύεις ότι το ένα κανάλι ακολουθεί την πορεία του άλλου; Πρέπει κάποιος να κάνει τη διαφορά;
Όχι απλά το πιστεύω, είναι εμφανές. Και όποιος κάνει τη διαφορά και παίρνει το ρίσκο πολλές φορές δικαιώνεται, αλλά μετά δεν το παίρνει πάλι κάποιος το ρίσκο, δουλεύει με το ρίσκο που έχει πάρει ο άλλος. Βέβαια στο κομμάτι που με αφορά περισσότερο που είναι η μυθοπλασία, αν πρέπει να μιλήσω σαν ηθοποιός γιατί πριν πριν μίλησα σαν θεατής, θα προτιμούσα να γίνονται περισσότερες και πιο προσεγμένες δουλειές.
Φέτος έχεις ξεχωρίσει κάποια δουλειά, αν έχεις προλάβει να παρακολουθήσεις; Κάτι που να σου κέντρισε το ενδιαφέρον και να είπες, θα καθίσω να το δω αυτό;
Τώρα έφτασα να λέω αυτό που το έβλεπα παλιά και έλεγα “καλά είναι δυνατόν, ηθοποιός και λέει ότι δεν βλέπει μία συγκεκριμένη σειρά;” , οπότε ναι μεν βλέπω τηλεόραση, αλλά με τα προγράμματα που έχω δεν βλέπω κάτι συγκεκριμένο. Μου αρέσει όμως να βλέπω γιατί χαζεύω και συναδέλφους που είτε τους ξέρω, είτε δεν τους ξέρω και είναι μία ευκαιρία να ψυχανεμιστώ τι συμβαίνει, οπότε προσπαθώ να τα παρακολουθώ. Για παράδειγμα τη Τζένη Θεωνά και το Νίκο τον Πουρσανίδη που είναι στο για “Πάντα Παιδιά “στο Open το έχω δει, του Γιάννη Μπέζου και του Ανδρέα Μορφονιού που κάνουν το “Πέτα τη Φριτέζα” με τον Φάνη το Μουρατίδη μου αρέσει, μου αρέσει επίσης που η ΕΡΤ κάνει μία σειρά εποχής, είναι ενδιαφέρον να γίνονται και διαφορετικά πράγματα από αυτά που έχουμε συνηθίσει. Ένα ωραίο βιβλίο που δεν θα μπει στη διαδικασία να το διαβάσει κάποιος μπορεί να είναι καλό να το δει, ένα παιδί, ένας νέος ή και ένας μεγαλύτερος… και μπορεί μετά από αυτό να καθίσει να διαβάσει και 5 βιβλία. Θα ήθελα περισσότερες τέτοιες δουλειές, μου αρέσουν οι δουλειές που γίνονται αλλά χρειάζεται και μία ποικιλία.
Για την επόμενη σεζόν ετοιμάζεις κάτι;
Συζητάω διάφορα πράγματα, δεν έχει κλείσει κάτι ακόμη οπότε δεν μπορώ να πω και κάτι, αλλά γενικότερα δεν κάθομαι στα αυγά μου!
Σε ενδιαφέρει η τηλεόραση…
Με ενδιαφέρει με καλές συνθήκες. Όλα με ενδιαφέρουν με καλές συνθήκες, και τίποτα αν δεν έχει καλές συνθήκες, ούτε το θέατρο με ενδιαφέρει αν δεν υπάρχουν καλές συνθήκες. Προτιμώ να μείνω εκτός δουλειάς αν δεν βρω κάτι που να με εκφράζει, και αντίστοιχα και στην τηλεόραση και στο σινεμά. Ακόμη και στις δύσκολες εποχές μου οικονομικά, δεν πήγα πίσω τα θέλω μου τα καλλιτεχνικά, και δεν θέλω να το κάνω ποτέ. Το είχα πει και όταν ξεκινούσα, που σκεφτόμουν πολλές φορές και έλεγα πως αν προχωρήσω σε αυτή τη δουλειά, θέλω να μην ξεχάσω το ρομαντισμό με τον οποίο τη βλέπω τώρα και τον αυθορμητισμό, και αυτές τις κουβέντες με τον εαυτό μου δεν θέλω να τις ξεχνάω.
Κάνεις συχνά κουβέντα με τον εαυτό σου;
Πολύ!
Σε βάζεις στη θέση σου αρκετές φορές;
Αυτοκριτική συνέχεια, πότε αυστηρά…αλλά όχι πάντα με το μαστίγιο, γιατί πολλές φορές μαστιγώνουμε τον εαυτό μας, και νομίζω ότι πρέπει και να τον αγαπάμε! Να τον κρίνουμε αυστηρά, αλλά με αγάπη, και αυτό κάνω.
Υπάρχουν φορές που μπορεί να έχεις παρασυρθεί από κάποιον άλλο, από ένα φίλο, όπως στην ταινία για παράδειγμα που ξαφνικά έφυγαν για να μείνουν σε ένα νησί…
Φυσικά! Μου αρέσουν πολύ τα απρογραμμάτιστα, ενώ στη δουλειά μου έχω πάρα πολύ πρόγραμμα και θέλω να κινούμαι με πρόγραμμα, γενικότερα στη ζωή μου είμαι εκτός! Μου αρέσουν πάρα πολύ τα αυθόρμητα, τα τυχαία, και αυτά που μυρίζουν ζωή, οπότε ναι μου έχει συμβεί πολλές φορές. Αλλά μου έχει συμβεί και στη δουλειά, να κάνω κάτι επειδή 2-3 δικοί μου έτσι όπως το άκουσαν, με ψήσανε ότι θα είναι καλό, οπότε το έκανα λόγω φίλων ή συγγενών.
Το αποτέλεσμα;
Συνήθως με δικαίωνε, αλλά έχουν τύχει και φορές να μην… αλλά δεν πειράζει, όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι.
Με την επικαιρότητα ασχολείσαι; Βλέπεις ειδήσεις ή προτιμάς να διαβάσεις διάφορα site;
Τώρα ενημερώνομαι κυρίως από το ίντερνετ και προσπαθώ να βλέπω και διαφορετικές γνώμες πάνω στα θέματα, γιατί παλιά πίστευα ότι διαβάζοντας μία είδηση ξέρω και τι έγινε, τώρα συνειδητοποιώ ότι σε όλα τα πράγματα πρέπει να διασταυρώνεις την πληροφορία. Όπως σου είπα επειδή και τηλεόραση βλέπω, αλλά και μέσω ίντερνετ, νομίζω ότι ναι παρακολουθώ την επικαιρότητα.
Με τα social media έχεις καλή σχέση; Facebook, Instagram;
Όχι πάρα πολύ, έχω ένα fun page το οποίο το κινώ, αλλά με έχει μπουχτίσει λίγο η κατάσταση social media. Παρότι δεν έχω κάνει Instagram…
Πιστεύεις ότι γίνεται κατάχρηση από πάρα πολλούς;
Σίγουρα γίνεται, αλλά με έχει μπουχτίσει… γιατί νομίζω ότι υπάρχει πάλι το κυνήγι της καλής φωτογραφίας, της καλής ατάκας, το ότι πρέπει να φαίνομαι εκεί για να υπάρχω, ότι και στη δουλειά για να με δουν ή να με πάρουν μετράνε το πόσος followers έχω… αρνούμαι. Αρνούμαι η αξία μου να μετρηθεί με τους followers μου.
Είναι πλέον και επάγγελμα…
Αυτό δεν το κατακρίνω, αλλά το μπούχτισμα της κατάστασης αυτό… από όλους και συνέχεια…αυτό. Πολλοί μου λένε γιατί δεν κάνεις Instagram, χρειάζεται και για τη δουλειά σου, και όλο λέω θα δω… μετά καταλήγω όμως ότι δεν θέλω. Μπορεί βέβαια αργότερα να αποκτήσω και όλα αυτά που λέω να πάνε στράφι! Αλλά αυτή τη στιγμή νιώθω μπουχτισμένος.
Με αφορμή το blog μας όπως σου έχω πει, εσύ τον εαυτό σου τον προσέχεις;
Τον προσέχω! Προσέχω τη διατροφή μου εδώ και χρόνια, και ειδικά για τη δουλειά μου προσέχω το σώμα μου γιατί είναι το εργαλείο μου, αλλά και με τη δουλειά αυτή… τα πολλά βαψίματα, τα ωράρια τα περίεργα που μπορεί να έχει ξενύχτι και μετά πρωινό ξύπνημα, αυτό με έχει κάνει να θέλω να προσέχω τον εαυτό μου, την επιδερμίδα μου, την υγεία μου.
Η εμφάνιση είναι κάτι που μετράει στο χώρο τον θεατρικό, τον τηλεοπτικό;
Για εμένα μετράει η εμφάνιση με την έννοια της υγείας, για εμένα αυτό είναι η ωραία εμφάνιση, η ομορφιά είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό, μου αρέσουν πράγματα που μπορεί αντικειμενικά να μην θεωρούνται όμορφα. Μου αρέσουν πολύ οι ατέλειες στους ανθρώπους. Η εμφάνιση που με αφορά είναι αυτή που δηλώνει υγεία! Να είμαι περιποιημένος, καθαρός μέσα και έξω ναι, τώρα… να έχω τις γωνίες που πρέπει, το τάδε κούρεμα… όχι δεν με αφορά.
Και προσωπικά, αλλά και μέσω του 2happy.gr θέλω να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ για αυτή τη συνέντευξη!
Εγώ ευχαριστώ, ήταν μία υπέροχη κουβέντα…και ξέρεις ότι σε εκτιμώ πάρα πολύ…
Και εγώ σε εκτιμώ πάρα πολύ!
Και χαίρομαι, που ξεκινάτε όλο αυτό το εγχείρημα, το οποίο φαίνεται από την αρχή ότι θα είναι πολύ ωραίο! Το Blog είναι πολύ περιποιημένο και είμαι σίγουρος έτσι όπως σας είδα με τον τρόπο που κάνετε τη συνέντευξη, με αγάπη αλλά και οργανωμένα νομίζω ότι θα πάτε πολύ καλά!
Ευχαριστούμε πάρα πολύ!
Τα καλύτερα για το 2happy εύχομαι! Να είσαστε too.. too…2happy!
"H ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ" παίζεται στο θέατρο Κιβωτός, κάθε Πέμ., Παρ. 9 μ.μ., Σάβ. 6 μ.μ./ 9 μ.μ., Κυρ., Τετ. 7 μ.μ. μέχρι τις 21/4 !
Συνέντευξη: Φωτεινή Αγγέλη Ευχαριστούμε το θέατρο Κιβωτός για τη φιλοξενία!
