Κρόκος

Γενικά

Το φυτό είναι βολβώδες και καλλιεργείται επί χιλιετίες. Δεν αναπτύσσει καρπούς, ο πολλαπλασιασμός του όμως γίνεται μέσω των βολβών ενώ διαθέτει και χαρακτηριστικά άνθη ανοιχτού ιώδους χρώματος. Ο κρόκος προέρχεται από την Ελλάδα και τη Μ. Ανατολή αλλά καλλιεργείται κυρίως στην Ισπανία. Η διαδικασία συλλογής του Κρόκου είναι λεπτή, καθώς παραδοσιακά συλλέγεται μετα χέρια αφού αποχωριστούν οι λοβοί, απλώνονται σε μετάξινα δίχτυα και ξηραίνονται προσεκτικά πάνω από καιόμενα κάρβουνα.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο κρόκος υπήρξε ένας νέος ερωμένος της νύμφης Σμίλακος ο οποίος μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό από το θεό Ερμή, που τον σκότωσε κατά λάθος την ώρα που αγωνιζόταν στη δισκοβολία. Ο Κρόκος συναντάται σε κείμενα του Ιπποκράτη, του Ασκληπιού, του Διοσκουρίδη, του Γαληνού και άλλων ιατρών της αρχαιότητας με την έννοια του φαρμάκου ή θεραπευτικού βοτάνου. Στην Αρχαία Ελλάδα ο Κρόκος ήταν γνωστός για τις φαρμακευτικές και αφροδισιακές του ιδιότητες ενώ χρησιμοποιούταν ως καλλυντικό, αρωματικό και ως χρωστική ουσία.

Χρήση

Ο Κρόκος χρησιμοποιείται ως κατευναστικό αντισπασμωδικό, ως εμμηναγωγό για διαταραχές του εμμηνορυσιακού κύκλου ενώ λόγω της ιδιαίτερα μακροχρόνιας παρουσίας του στη φαρμακευτική, έχουν προταθεί πάνω από 90 ιδιαίτερες χρήσεις. Βάσει κλινικών μελετών, ο κρόκος έχει φανεί πως σχετίζεται με την αυξημένη γνωστική ικανότητα σε περιπτώσεις Alzheimer’s και έπειτα από συστηματική πολυήμερη λήψη (Akhondzadeh, et al., 2010).

Φυτοχημική Σύσταση

Οι ‘στύλοι’ του περιέχουν χαρακτηριστικά καροτενοειδή, τις κροκίνες (κροκίνη, πικροκροκίνη), στις οποίες οφείλουν και το πορτοκαλί χρώμα τους. Το άρωμα και η γεύση του κρόκου οφείλονται στην πικροκροκίνη, ένωση της κατηγορίας των γλυκοζιτών, και τη σαφρανάλη, μία μονοτερπενική αλδεΰδη. Επιπλέον έχουν εντοπιστεί οι ενώσεις πινένιο και κινεόλη.

Πηγή: www.superfoodshealth.com